Recenzja książki:

Niekonwencjonalna polityka pieniężna (długotrwałe utrzymywanie stóp procentowych bliskich zeru oraz masowe tworzenie pieniądza w celu zakupu papierów wartościowych na rynkach finansowych) jest największym eksperymentem w polityce pieniężnej po II wojnie światowej. Andrzej Rzońca daje najpełniejszą – w znanej mi literaturze światowej – analizę skutków tego eksperymentu. Jego wnioski należy traktować jako poważne ostrzeżenie przed tą polityką.

Wstrząs, jaki zapoczątkowały w 2007 roku zaburzenia na amerykańskim rynku kredytów hipotecznych, a który szybko przybrał postać globalnego kryzysu finansowego, skłonił największe banki centralne świata do działań określanych jako niekonwencjonalne lub niestandardowe. Andrzej Rzońca przekonująco wykazuje, że sprowadzenie stóp procentowych do poziomu bliskiego zera czy szeroki zakres luzowania ilościowego mogą wprowadzić bank centralny na ścieżkę, z której niełatwo będzie się wycofać. Normalizacja polityki pieniężnej może się oddalać, a bilanse banków komercyjnych nie będą ulegać wystarczającej naprawie. Symptomy takiego rozwoju wydarzeń są dzisiaj wyraźnie widoczne i warto poświęcić uwagę przenikliwemu objaśnieniu ich przyczyn i możliwych następstw.

Są przynajmniej trzy powody, dla których należy tę książkę przeczytać. Dotyczy jednego z węzłowych zagadnień współczesnej ekonomii – kwestii roli banków centralnych w systemie gospodarki rynkowej. Przedstawia bardzo wnikliwą i oryginalną analizę konsekwencji polityki pieniężnej prowadzonej przez niektóre banki centralne państw wysoko rozwiniętych. A napisał to znakomite studium jeden z najzdolniejszych ekonomistów młodego pokolenia, który już dzisiaj współtworzy oblicze nauk ekonomicznych w Polsce.

Jedna z najuważniejszych pozycji ostatnich lat z dziedziny ekonomii i polityki pieniężnej. Porusza fundamentalne kwestie teorii ekonomii i polityki wychodzenia z największego od lat 30-tych XX wieku kryzysu gospodarki światowej. W szczególności kwestionuje skuteczność tzw. niekonwencjonalnej polityki pieniężnej, która wbrew intencjom może wydłużać okres wychodzenia z kryzysu, m.in. ograniczając bodźce do restrukturyzacji oraz zwiększając niepewność. Znaczenie poruszanych zagadnień, sposób analizy oraz wnioski odbiegające od „obiegowej mądrości” sprawiają, że książka Andrzeja Rzońcy powinna spotkać się z zainteresowaniem zarówno teoretyków ekonomii, jak i osób odpowiedzialnych za prowadzenie polityki gospodarczej.